امام حسن! تولدت مبارک

امشب، شب میلادِ آقای ماست، آقایی که کریم­ترینِ خاندان کرم است. امشب میکائیل بساط عیش فرشتگان را خودش ترتیب می­ دهد و جبریل، محرمِ رحمت لالعالمین دور اشرف­ الناس می­ گردد تا از محمد عیدی بگیرد. امشب اگر گوش­هایت را تیز کنی، می­ شنوی صدای بال زدن فطرس را. ابوالحسن شاد است و فرشتگان و اولیا می­ دانند امشب باید از مولا عیدی گرفت. فقها می­ گویند امامت و ولایت بر عهده­ ی افضل خلایق زمان است و چه کسی است که نداند تو حدود ده­ سالی امام بوده­ ای بر ارباب، بر سیدالشهدا.

اما در این میان قضیه­ ی فاطمه متفاوت است. تو برای پیامبر(ص) اولین نوه­ ای و بسیار مبارک هم. برای امیرالمومنین اولین فرزند و بسیار هم محبوب. اما برای بی­ بی تو بیش­تر رفیقی تا اولاد و گمان می­ کنم برای فاطمه(س) محبوب­ترینی. که اگر نه چرا فقط به تو شیر داد؟! چرا فقط به تو اجازه­ی همراهی در کوچه را داد؟! چرا این شب­های آخر با تو درد دل می­ کرد؟! و چرا ...

آقای ما!یا ابا محمد! به حق برادرت و وصیّت و رفیقت حضرت ارباب، ما را هم در بهشت، میهمان دارالمضیفت کن؛ که از کریم این برمی­ آید.

آقا! تو که می­ دانی هیچ کس را اندازه­ ی تو دوست ندارم، حتی مادرم را حتی پدرم را! تو می­ دانی. به خدا قسم تو می­دانی.

امشب می­ خواهم بروم مجلس سعید. شاید هم بروم حاج محمود، شاید هم بروم حاج منصور، ... ، شاید هم سر بگذارم به بیابان و تا صبح برقصم.

امشب مستِ مستِ مستم؛ یک فرشته­ ای، حوری­ ای چیزی بیاد زیر بغل­هام رو بگیره!