شن های ساعت یهوه

به نام خدا

سبحان الله، که تو منزهی از این همه استغاثه های بی جواب ...

سبحان الله، که تو منزهی از آن که بهار بیاید و ماهِ ما نیاید ...

سبحان الله، که کریم باشی و کرم نکنی، رحیم باشی و رحم نکنی، رفیق باشی و رفق نکنی ...

سبحان الله از این هوا که بوی بهار دارد و یار ندارد. وفا ندارد، صفا ندارد. این حال و هوا اصلا صاحب ندارد ...

برای این هوا است که دل ما قرار ندارد. سوز دارد، ساز ندارد. حرم هست ولی محرم ندارد...

این سال ها، هجری و شمسی که بگذرد، شن های ساعتِ یهوه فرو که بریزد، قافله ی تاریخ سرگردان که بگردد، شیون استیصال انسان در کهکشان زمان که بپیچد، نفس حیات تنگ که بیاید، وقتش خواهد رسید...

آن اول منتظِر که منتظَر است، کمر خواهد بست و شب جمعه ای  خلوت خواهد کرد در مسجد کوفه و نافله خواهد خواند حکماً. و سر به سجده "امن یجیب ..." خواهد خواند و گریه خواهد کرد که "ای خدا! من تا کی تاب بیاورم غربت این حرم را؟ " تا کی بپیچد صدای آن سیلی در گوش هایم؟! و تا کی چشم بدوزم به آن پرچم سرخِ به اهتزاز درآمده؟! که من منتقمِ همه ی دردهای عالمم. من پسر علی ..."

و ما اگر این بار دستمان به ولی برسد، نه آنیم که به حال خود بگذاریمش چنان که اهل کوفه کردند، چرا که اهل این دیار چند صباحی است کمر همت بسته اند به فرمانبرداری از آن طایفه که بوی ولی دارند... ما فرزندان آن مادرانیم که جنازه را نه تیرباران که گل باران کردند. ما ریزه خواران سخای رضاییم؛ ما همیشه سینه زن های حسین؛ ما رهوران آن سروها که روی قبرهایشان یک دست نوشته: "فرزند روح الله"

پینوشت:

1.      این نوشته را چهارم-پنجم فروردین نوشتم که الآن می فرستمش.

2.      دست خودم نیست این روزها اگر بنویسم این طور می شود.

3.      بی بی جان! صاحب این قلب تویی، مالک این تن تویی؛ خرجش کن! من باب هیزم زیر دیگ های قیمه ی پسرت خرجش کن...