آمده ایم، هر طور خودت صلاح می دانی ...

بسم الله الرحمن الرحیم

این روزها فرار می کنم از  "لا یمکن الفرار من حکومته" به دامن  "یا ارحم الراحمین" و فقرِ "لایملک الا الدعا"ی ام را غنی می کنم با "من رأس ماله الرجاء" و با "شاکیینِ" خمسه عشر رفاقت می کنم برای شکایت از نفس و خدا را به قضاوت می گیرم میانمان...  میان خودم و نفسی که امر می کند به سوّء ...

این شب ها هم آغوش می شوم با ابوحمزه که "یا سیّدی! عائذ بفضلک و هارب منک الیک ..." خدایا! من از تو، به تو پناه می برم!

خدایا! "لا اجد لذنوبی غافرا ..." نه آن که خیال کنی نه گشته ام و همین طور بی مقدمه آمده ام، نه! همه ی عالم و هر آن چه در او هست را دیده ام، ولی پیدا نکرده ام بخشاینده ای که درگذرد از همچو منی؛ لذا است که عرض می کنم "لا اجد" پیدا نکردم ...

"سیدی! لعلک عن بابک طَرُدَّنی ... فاقصیتنی!" خلاصه اش آن که خدای من! شاید مرا از در خانه ات طرد کرده ای و به من گفته ای برو گمشو ... به عزّتت قسم باور نمی کنم! که اگر این طور بود مرا سر سفره ی شهر الله الاکبر نمی نشاندی و دوباره رفاقت با ماه رمضون را عطا نمی کردی... به خودت قسم که من به تو خوش بین تر از این حرف هایم ...

و نه آن که تصور کنی همین طور یک لاقبا و نا محترم آمده ام؛ نه! دست در دست ارباب این شب ها در می زنم ...

صاحب خانه! مهمان آمده. در باز کن ...