خداحافظ راحله

   من ‏چشم‏هایت را دوست دارم. من آن دو پنجره‏ی کوچک را که به سرزمینی از جنس ابدیّت باز می‏شوند را دوست دارم. من هر شب در سیاهیِ چشم‏هایت غرق می‏شوم و هر صبح تک‏تک نقاطِ خطّ سیرِ میانِ چشم‏هایت و دورترین نقطه در افق را لمس می‏کنم. و تو می‏دانی من به نسیم تا در پیچ مژگانت سرگشته نشود و متبرّک، اجازه نمی‏دهم گیسوانم را نوازش کند. و تو می‏دانی ، تو همه‏ی این‏ها را می‏دانی.

    چه خلوت زیبایی است، خلوت چهار نفره‏ی ما. من، چشم‏های تو، تو و خدا. و خدا انگار درست در پس تو است و چشم‏هایت دریچه‏ای برای ورود به تو و محلّ اتصال روحم به روح تو.

و من و تو آنقدر نزدیک به هم که دیگر جایی برای عشق نیست و من گمان می‏کنم که اصلاً نیازی به آن نیست. و تو می‏دانی، تو همه‏ی این‏ها را می‏دانی.

***

    مادرم وصفِ تو را از همسایه‏یمان که از قضا خاله‏ی توست شنیده بود و مرا راهی کرد منزلتان. پدرت در را باز کرد. گمانم تعجب کرده بود از این که تنها آمده بودم خواستگاری، آ‏‏ن‏هم خواستگاری تو. آرام رفتم و گوشه‏ای نشستم. پدرت کنارم نشست و مادرت کمی آن ‏طرف‏تر در پناهش. پدرت از پدر و مادرم پرسید و از اینکه چرا تنها آمده‏ام. گفتم پدرم شهید شده و من اصلا ندیده‏ام اش. مادرم  هم شهرستان است و سخت بود برایش که بیاید.

    پدرت شاید برای اینکه بابِ گفت‏وگو را باز کند از کار و بارم پرسید و از درس و زندگی‏ام. ولی به من انگار برخورد. با غرورِ جوانانه گفتم: ببخشید حاج آقا! بهتر نیست از سوال‏های مهم‏تری شروع کنیم؟

   و پدرت انگار منظورم را فهمید. بدون مقدمه و با لحنی خیلی جدّی طوری که حالتِ حرف زدن و چهره‏اش به وضوح تغییر کرده بود، پرسید: من ربّک؟

   بدنم به لرزه افتاد. با خود تکرار کردم "من ربّی؟" و پدرت هم ، "من ربّک؟" صدایم انگار در گلو خفه شد. انگار دست غیبی آمده باشد و لب‏هایم را به هم دوخته باشد. حتی نفس هم نمی‏توانستم بکشم. پدرت پرسید: من نبیّک؟

    و حالم تکرار شد و پدرت هم تکرار کرد " من نبیّک؟" نفسم بند آمده بود. یادش به خیر... پدرت پرسید: من امامک؟

    جواب این یکی را آماده داشتم. آمدم که بگویم، اما به وضوح حال پدرت دگرگون شد. چشم‏هایش به نقطه‏ای خیره شد و روی صورتش عرق نشست. ترسیدم به حالش. راستش را بخواهی از آمدنم پشیمان شده بودم.

    وقتی پدرت به حال آمد ، گفت: دخترم کنیزِ تو. دیگر چه می‏خواهی؟ و من تعجب کردم.

 گفتم: رضایت خودش چه؟ خودش راضی است؟

گفت: راضی می شود. کِی دستش را می‏گیری و می‏بری؟ با همان غرور جوانانه‏ای که داشتم‏،گفتم: من که هنوز نپسندیده‏ام.

گفت: ببر، اگر نپسندیدی پس بفرست. و می‏شد به‏ وضوح فهمید اشاراتِ مادرت را از زیر چادر سفیدِ گل‏دارش که چه می‏گویی مرد؟

گفتم: آخر مادرم هم باید بپسندد.

 گفت: ببر، اگر نپسندید، پس بفرست.

   و من با تاخیر قبول کردم. اما مادرت چند ساعتی طول کشید تا مرا به دامادی، نه به فرزندی قبول کند. آن‏هم وقتی بود که پدرت دستش را گرفت و برد در اتاقِ کناری و حکماً در خلوت چیزی به او گفت که پذیرفت مرا به دامادی، نه به فرزندی.

   بعد پدرت تو را صدا زد. و تو آمدی در حریر سفید پیچیده. و من اول چشم‏هایت را دیدم و پسندیدم و پدرت خودش خطبه‏ی عقد خواند و چهارده سکّه مهریّه‏ات کرد و خودش مهریّه‏ات را پرداخت و تو مهریّه‏ات را به من حبه کردی. یادت هست چه قدر سریع گذشت؟

   بعدش هم راه افتادیم رفتیم شهرِ ما پیش مادرم. مادرم وقتی تو را دید، مرا کناری کشید و پرسید: این کیست؟

 گفتم: خواهرزاده‏ی همسایه‏ات. و خندیدم و دیدم که ریز خندیدی، انگار شنیدی. و مادرم پرسید: چرا دستِ دخترِ مردم را گرفته‏ای آورده‏ای خانه؟ حیا هم خوب چیزی است!"

گفتم: دختر مردم هست، اما دختر شما هم هست. و بیچاره خیلی طول کشید تا باور کند ماجرای پدرت را، اما پسندید.

   یادت هست اولین خلوتمان را؟ همان بعدِ عقد بود.

گفتم :اسمم عبدالحسین است.

 گفتی: می‏دانم .

گفتم: رفقا سیّد صدایم می‏کنند.

گفتی: می‏دانم امّا من آقا صدایت می‏کنم.

 گفتم: جز دلم خانه ندارم برای اسکانت.

گفتی: می‌دانم و جز این نمی‏خواهم.

گفتم: جز خونِ دل و پاره‏های جگر ندارم تا بنوشی و بخوری.

گفتی: از تو انتظار دیگر ندارم.

گفتم: من چشم‏هایت را ...

و تو این را هم می‏دانستی و بسیار می‏دانستی درباره‏ی من. و تو می دانی، تو همه‏ی این‏ها را می‏دانی.

 

    راحله تو مزد ده شب مستراح‏شوییِ من هستی، نخند. خودت که می‏دانی‏، این یکی را خودم بارها برایت گفته‏ام. نخند راحله. می‏دانم، می‏دانم که من ‏هم عقوبت ده روز جارو زدن تو هستم. این را خودت بارها برایم گفته‏ای. من هم بارها گفته‏ام که جارو زدن بی‏اخلاص حکماً عقوبت می آورد. نخند راحله، نخند. اگر به خنده‏ات ادامه دهی، جان می‏دهم پیش چشم‏های از خنده در نم نشسته‏ات. نخند دختر. نخند.

***

   چرا نمی‏خندی؟ نمی‏شنوی صدایم را؟ یا اعتنا نمی‏کنی؟ مگر از من چه دیده‏ای که جوابم را نمی‏دهی؟ نمی‏شنوی؟ نمی‏شنوی که باز دارم  ماجرای پاداش و مکافاتمان را برایت تعریف می‏کنم؟ چرا سکوت کرده‏ای؟ و چرا دست‏هایت این چنین به سردی نشسته؟ و چرا چشم‏هایت به آسمان خیره مانده؟

***

   پدرت دست مادرت نه مادرم را گرفت و برد به اتاق کناری و من ماندم و تو و این اولین خلوت چهار نفریمان بود. یادش به خیر. تو از خجالت چادرت را بر سر نگاه داشته بودی و من جرات نداشتم چشم از گل‏های قالی بردارم. ناگهان تصمیم گرفتم، هرچه توان در خود داشتم جمع کردم و سرم را بالا آوردم تا به صورتت نگاه کنم. این بار دیگر چشم‏های تو از آن من بود و خیره شدن به آنها از هر حلالی، حلال‏تر. من نوشیدم از چشم‏هایت و سیراب نشدم. هنوز سیراب نشدم از چشم‏هایی که دریچه‏ی ورود من به ابدیّتِ سیالِ خیالِ است. ظالم! به چه جرمی دلم را با چشم‏هایت به اسیری گرفتی؟

   در همان نگاه بود که تو نه، چشم‏های تو به من قول دادند تا هیچ شبی زودتر از من به خواب نروند و هیچ صبحی دیرتر از من بیدار نشوند و من از تو و چشم‏های تو در این چهارسال و چهارماه راضی هستم. من از تو راضی هستم راحله، راضی. اما انگار تو ...

 ***

    رو به قبله دراز کشیده‏ای، دست‏هایت را به پهلو تکیه داده‏ای و چشم‏هایت به آسمان خیره مانده و انگار منتظر تا ...

    چه نیک وفای به عهد می‏کنی و چشم‏هایت هم. اما قبول کن سخت است اجازه دهم چشم‏هایت را ببندی و از آن سخت‏تر اینکه خود ببندم. من چشم‏های تو را دوست دارم... دستم را روی پیشانی‏ات می‏گذارم، عجب سرد است ... من چشم‏های تو را عجب دوست دارم... مکث می‏کنم... من چشم‏های تو را دوست دارم ... دستم را به پایین سُر می‏دهم... من چشم‏های تو را دوست دارم... انگشتانم، پلک‌هایت را لمس می‏کنند... من چشم‏های تو را دوست دارم... چشم‏هایت بسته می‏شوند... من چشم‏های تو را دوست دارم. من چشم‏های بسته‏ی تو را دوست دارم. من تا قیامت چشم‏های تو را دوست دارم.