ریحانه

هفته ی دفاع مقدس است، تقدیم به همه ی آن هایی که رفقایشان را در هور جا گذاشتند،و تقدیم به مادرانشان!

سلام ریحانه !

((این­ها علائم جنون است.)) دکتر این طور می­ گفت.

بیچاره مادرم تا خانه فقط گریه کرد. آن­قدر گریه کرد تا آخر مجبور شدم

به او قول بدهم. به او قول بدهم که دیگر شب تا صبح در اتاقم راه نروم.

نزدیک سحر با صدای فریاد و گریه­ ام از خواب بیدارش نکنم. صبح­ها صبحانه

بخورم، ظهر­ها ناهار و شب­ها شام. دو ساعت به بوته­ ی یاس ِ گوشه­ ی حیاط

زل نزنم و نوازشش نکنم. نزدیک غروب لبه­ ی پنجره ننشینم و بی­صدا گریه نکنم.

بی­ اجازه و پابرهنه در صف نان نایستم و . . . 

اما همین که وارد حیاط شدیم و بوی یاس در مشامم پیچید، رفتم گوشه­ ی حیاط

و زل زدم به بوته­ ی یاس و شروع کردم نوازش کردنش.

             بیچاره مادرم،

 . . . از غصه دق کرد و مرد !