تفنگ یزدان

 ...  وارد خانه ی پدر شهید گلدوی شدیم. پدر شهید را در آغوش گرفتم و نشستیم. همسرش آمد در حالی­که یاسین پسر چهل و پنج روزه اش را در آغوش گرفته بود، یاسین گریه می­کرد، گریه ای که در قاب تصویرمان آمده است. نوزاد چهل و پنج روزه شاید گرسنه بود. رها کنم که این ها ربط ندارد به موضوع اصلی.

قرارمان با همرزم شهید گلدوی آن بود که سوال­های سخت و دیپلماتیک از خانواده ی شهید نپرسیم. میگفت آن ها یک خانواده ی معمولی هستند و در لفافه یعنی پدرش کم سواد است و دیگر خانواده هم. یعنی مثل ما سر کلاس ننشسته اند و دانشگاه نرفته اند. فلسفه و منطق و ادبیات نخوانده اند. رسانه نخوانده اند؛ نمی­دانند در پاسخ به یک خبرنگار باید چه پاسخی دهند تا بیشترین سود حاصل شود و کمترین ضرر و ... . یعنی وقتی با عقل مآل اندیش به قضیه نگه میکردی باید که نمی­دانستند، که می­دانستند! می­دانستند چی باید بگویند و گفتند و ...

همسر حاج محمد گلدوی حرف نمی­زد. اولِ نشستنش سلامی کرد که به سختی شنیده شد. هر چه اصرار کردم صحبت کند نمی­توانست. انگار راه گلویش بسته شده بود، یاسینش هم یک بند گریه می­کرد. فضای خانه سنگین بود و صحبت کردن مشکل. چند تایی که از پدر شهید سوال کردم، خانم شهید گلدوی به گریه افتاد و راه گلویش باز شد و شروع کرد به صحبت کردن و من غبطه خوردم به حکمتش، به درایتش در تربیت فرزند و به خیلی چیزهای دیگر. پرسیدم حاج آقا، آقا یزدان کجاست؟ پیرمرد که صلاوت از چهره ی به سپیدی نشسته اش می­بارید، رو به عروس جوانش کرد و مطالبه ی پاسخ. خانم جوان بی همسر شده، در حالیکه آرام گریه می­کرد و صدایش می­لرزید گفت که یزدان با پسر خاله اش رفته برای خودش تفنگ بخرد. به خواهش من با خانه ی خواهرش تماس گرفت و گفت که یزدان را بفرستند خانه و حدود ده دقیقه بعد، یزدان آمد.

یزدان که آمد، جلوی پایش ایستادم، فرزند شهید بود و احترامش واجب. خجالت می­کشید و در پناه مادرش پنهان شده بود، خلاصه جلو آمد و با هم دست دادیم، بعد هم نشست در بغل آقا مسعود، رفیق و همرزم پدرش و چه قدر گرم و با محبت با عمو مسعودش صحبت می­کرد. انتظار داشتم وقتی می­آید تفنگ در دستش باشد که نبود. بعدتر از او خواستم که تفنگش را بیاورد. رفت اتاق بغلی و با ذوق و شوق تفنگش را آورد. بعد هم شلیک کرد. این صحنه ها در فیلم هست. رها کن!

چند نفر از ما اسم شهید گلدوی را شنیده ایم؟ نحوه ی شهادتش را می­دانیم؟ می­دانیم که پسری دارد به نام یزدان که وقتی بزرگ شد دوست دارد معلم شود؟ کدام از ما می­داند که شهید گلدوی تعمیر کار آب گرم کن بوده است؟ آن هم نیمه وقت، چرا که حفاظت از شهر در برابر اشرار فرصت کار تمام وقت به او نمی­داده؟ کدام از ما می­داند شهید گلدوی چه شکلی بوده است؟ کدام از ما ...

شهید گلدوی یکی از بیست و هشت شهید واقعه ی تروریستی مسجد جامع زاهدان است. ما چه قدر بیست و هفت نفر بقیه را می­شناسیم؟ شهید عارف شهرکی شش ماه بود که ازدواج کرده بود و دعا دست هایش (همان قنوت خودمان)، بین رفقایش بسیار مشهور، آن جا که شروع می­کرد: "یا رب الشهدا ..." و فرزندی که در راه دارد؟! و ...

ما ندا آقاسلطان را می­شناسیم، خواهرش را و مادرش را و استاد موسیقی اش را و دوست پسر اسرائیل رفته اش را و آرش حجازی را. همان دکتری که بالای سر ندا هست و فردایش هم در لندن با BBC فارسی مصاحبه می­کند. موسیقی مورد علاقه ی ندا را می­دانیم، و خیلی چیزهای دیگر ...

ندا آقا سلطان گلوله خورد و کشته شد، محمد گلدوی هم کشته شد. هر دو واقعه بسیار تلخ است و ناراحت کننده و برای هر کدام عده ای می­گریند بسیار، که خودم دیده ام. اما آنچه دلم را سخت می­سوزاند آن است که یک بعد از ظهر در دانشگاه دیدم چند نفری عکس ندا را در دست گرفته اند و شمع روشن کرده اند و به نوعی عزاداری می­کنند و هیچ­گاه ندیدم که در دانشگاه کسی برای محمد گلدوی عزاداری کند.

یزدان تفنگ ندارد! یعنی تفنگش اسباب بازی است. رسانه هایی که باید یزدان را تبلیغ کنند همه الکی هستند، آنها که ندا را تبلیغ می­کنند، VOA، BBC persian، CNN، facebook، youtube و ... از بمب اتم مخرب ترند. امپراطوری رسانه ای حاکم است بر ذهن ها و قلب ها و خون شهدا از آن ها قوی تر است.

یزدان تفنگ ندارد! هر کس این را بگوید دروغ گفته. آن چه یزدان ندارد و ای کاش داشت، پدر است! یزدان حالا و برای همیشه­ی عمرش پدر ندارد. یزدان پدر ندارد! یعنی یک روز پدر داشت، بعد آقا دزده آمد و پدرش را کشت. خون پدرش روی زمین ریخت، گوشت تن پدرش به در و دیوار پاشید، دست راستش از مچ قطع شد، دست چپش هم از بازو! شب ولادت عباس هم جان داد. گفتم که، یزدان تفنگ دارد! یزدان پدر ندارد، اما تفنگ دارد. تفنگش هم خیلی قوی تر است از facebook و youtube. یزدان پدر ندارد! ...