خاطره ی ضیافتی در ضیافت الله

به نام خدا

اول هر کار نیت است و طلبه شدن و اگر نیت کردی و واقعا طلبه شدی، جور می­شود ... ملاقات می­کنی آقا را!

ساعت 14:30 روز یک­شنبه دانشگاه قرار داشتم با حسن و مهدی و یاسر. قرار بود مفصل باشد که به خاطر تأهل دوستان ده دقیقه­ای جمع شد تا بعضی به همسرانشان برسند و بعضی به نامزدهایشان!

قرار بود ساعت 16 تا حدود 19 آفیش داشته باشیم که چون حسین نتوانست بیاید Cancel شد!

از ساعت 19 تا اذان هم قرار بود با محمد حسین صحبت کنم مفصل! از شانس خوب(بخوانید تقدیر الهی) همان موقع­ها دیدمش و صحبت کردیم تا 15:45. همین موقع­ها بود که فهمیدم امروز افطاری آقا است با دانشجوها، من هم کارت دعوت ندارم! یاسر کارت داشت و باید 16:15 آن­جا می­بود تا کارتش را از یکی از بچه­ها بگیرد و داخل شود. گفتم می­برمش، اگر کارت گیر ما هم آمد که ما هم داخل می­شویم، اگر نه خوب، غصه می­خوریم!

***

داخل خیابان پر بود از دانش­جو و وجه مشترک غالب آن­ها این بود که کارت نداشتند، مثل من! خیلی آشنا دیدم؛ سجاد را از امیرکبیر که کارت اضافه نداشت! جلولی را از انجمن مستقل که کارت اضافه نداشت! مهدی را از بسیج دانشجویی تهران که کارت نداشت! مهدوی از دانشگاه آزاد که ... ! امیر حسام پیشم آمد که فلانی از هر جا کارت گیر آوردی، دو تایش کن. رامین هم همین را گفت. سعید سرافراز کارتی که از بنیاد گرفته بود را انفاق کرده و خودش مانده بود معطل! و ... خلاصه به هر که رو انداختیم کارت جور نشد و من هنوز امیدوار!

خیلی دیر شده بود، نمی­دانم کی بود که یاسر صدایم زد و کارتی در جیبم گذاشت و گفت "بریم!" بالاخره باید فرقی باشد میان رئیس و مرئوس!

محتویات جیبمان راکلا خالی کردیم و ریختیم داخل کیف و کیف را تحویل دادیم و با یک تسبیح برای ور رفتن و داشتن اسباب بازی هنگام صحبت بچه­ها، داخل شدیم. آن قدر جیب­هایم خالی بود که کار گشتنم از همه کم­تر طول می­کشید (تجربه است دیگر!) بین من و یاسر فاصله افتاد در گیت­ها و احتمالا دست­شویی بعد از گیت یاسر. وارد حسینیه که شدم، آقا وارد شده بودند و بچه­ها شعر می­خواندند.

اول مقام­فر صحبت کرد از دانش­گاه تهران و بعد یکی در میان نخبه، نماینده­­ی تشکل و مثل همیشه نخبه­ها مایه­­ی آبروریزی! هر چند این بار به برکت سید علی روحانی و نقشه­ی جامع­اش کم­تر. قرار بود سید ما هم صحبت کند که مجری پیچاندش، پیچاندنی! گمانم این سومین بار بود که رفتم پیش آقا. کیفیت صحبت بچه­ها این بار Order ی بالاتر بود، تا آن­جا که آقا هم بعدتر در صحبت­هایشان فرمودند.

آقا که شروع کردند به صحبت، حظ کردم در حدّ بندسلیگا. ده دقیقه، یک ربعی آقا در نقش یک استاد اخلاق ظاهر شد، صفا کردیم به مولا! از جوانی گفت و تلاش برای حضور قلب در نماز که اگر نشود، خیلی سخت است در میان سالی و پیری. از نماز گفت و این که کلاً نماز عبادت باحالی است. گفت اول نماز بعد قرآن، نهج­البلاغه و صحیفه سجادیه. یک جورهایی فرمود نماز را بچسب که کمبزه آب است! حالا شما این صحبت را انضمام کن به مطالعه­ی آداب الصلوه امام و جلسات هفتگی حاج آقا جاودان که آن هم نماز محور است که چه می­شود این ترکیب و چه ارادتی می­آورد برای انسان.

آقا فرمود بی­خیال چپ و راست رئیس جمهور شوید (رحیمی و مشایی). این­ها اگر بد هم باشند (که نمی­دانیم) مسئله­ی اساسی کشور نیستند. فرمود تلویزیون جای بحث­های کارشناسی نیست، چرا که عوام را رسالت فهم بحث کارشناسی نیست. بحث کارشناسی جایش دانش­گاه است. فرمود راجع به مسائل مهم تحلیل داشته باشید و اعلام موضع کنید. یعنی حتی اگر نظرتان چرت هم هست، بیان کنید.

یکی از بچه­ها انتقادی داشت راجع به عدالت در صداوسیما و این که مستضعفین سهم کمی دارند در اخبار و برنامه­های هنری رسانه­ی ملی. آقا هم فرمودند راست می­گوئید، انتقاد وارد است. (می­شنوی آقای ضرغامی؟) چند وقت پیش ضرغامی را دیدم و پیشنهاد کردم بیا و اتاق فکر دانشجویی تشکیل بده! بیا در دانشگاه­ها پای صحبت دانشجوها بشین! که نیامد و ننشست!

آقا یک صحبت­هایی هم راجع به کند پیش رفتن رسیدگی به پرونده­ی کوی کردند. صحبت­های دیگری هم شد که برای اطلاع بیش­تر به سایت آقا مراجعه کنید!

نماز مغرب و عشا را خواندیم در فشردگی طاقت­فرسا! با حمد و سوره و رکوع و قنوت سریع و سجده­ای نسبتا طولانی!

بعد از نماز، هنوز پاراوان­های وسط را کامل برنداشته بودند که جمعیت هجوم برد سمت پاراوان­ها تا شانس بیاورد و سر سفره­ی آقا بنشیند. محافظ­ها صف بستند برای جلوگیری و اقلّی عبور کردند و سر سفره­ها نشستند. ما هم آن عقب ایستاده بودیم و با سعید جباری و دیگران می­خندیدیم. عده­ای از محا­فظ­ها از پشت سر آمدند و شروع کردند به انداختن سفره همان وسط حسینیه تا شاید جمعیت اقا را به افطار بفروشد و بی­خیال شود، که همین شد! من و سعید جمعیت را به آرامش دعوت می­کردیم و برای حل مشکل، مدام فریاد می­زدیم "دوستان، هر کی زودتر بشینه، زودتر بهش افطار می­دن!" این ایده­ی ما کار خودش را کرد و بچه­ها برای نشستن از هم سبقت می­گرفتند! تا الحمد لله مشکل حل شد و همه نشستند و در این مدت چه قدر خندیدیم!

سفره­ها را که پهن کردند، اول آب دادند و بعد پنیر و بعد نان. یکی از سر سفره حرکت می­کرد و با دست راست آب یا دیگر چیزها را پخش می­کرد، انگار نه انگار سفره طرف دیگری هم دارد. این شد که به ما همه چیز (نان و پنیر و آب) رسید و طرف دیگر سفره هیچ. سعید می­گفت این طرف سفره منطقه چهار است و آن طرف منطقه سه! بعد از چند لحظه سفره چنان شد که "کأن لم یکن شئی مذکورا" کمی بعد هم ماستی و زرشک پلو با مرغی و الحمد لله و حرکت به سمت دفتر و ...

در مجموع جلسه­ با نشاط بود و پر از خنده؛ مبیَّن بود و پر از حکمت؛ اخلاقی بود و پر از تقوا. حالی کردیم در این ضیافت افطار که به قیمت پیچاندن افطار مادربزرگ تمام شد.

این خاطره را نوشتم چرا که در این چند روز اخیر دوباره مسائل فرعی، اصلی شده و خیلی­ها بی­توجه به فرمایش رهبر انقلاب دوباره یقه­ی چپ و راست رئیس جمهور را گرفته­اند و انتخابات را از هم الآن کلید زده­اند و با این کار بعید نیست سال جهاد اقتصادی هم مثل سال اصلاح الگوی مصرف به فنا برود، این بار توسط جمعی که آن­ها را در جبهه­ی خودی تلقی می­کنیم!