آه های نیمه شب

خدایا! تو میدانی آن حرف ها که بر ایشان سکوت می کنم، بسیار بیش تر است از آن ها که فریاد می کنمشان.

و تو می دانی فریاد کشیدنِ مدام، حنجره را درد می آورد و سکوت سینه را می آزارد؛ که تیزی سخنان فروخورده لاجرم بر سینه فرو می رود ...

و تو می دانی من با دردِ دل و خون جگر مألوف ترم تا خشی بر حنجره ای ...

... و رویه هنوز همان است که بود ...

                    ... آه های نیمه شب ...

                                      وقتی همه خواب اند.